Τις τελευταίες εβδομάδες ολοένα και πιο έντονα συνεχίζεται ο δημόσιος διάλογος γύρω από τα θέματα της οικονομίας μας. Ανεργία, ακρίβεια, ανάπτυξη, επιτόκια, στήριξη τραπεζών, αναδιάρθρωση χρέους, φορολογικό σύστημα, αναδιοργάνωση δημόσιας διοίκησης, είναι έννοιες που καθημερινά ταλανίζουν τα κόμματα, τους πολίτες, τους οικονομολόγους στη χώρα μας, αλλά και διεθνώς.
Θα χώριζα σε δυο κατηγορίες την όποια είδους ανάλυση. Στα προβλήματα, που υπάρχει ο σχετικός χρόνος (έστω λίγος) να εξεταστούν και να αντιμετωπιστούν και σε εκείνα που χρήζουν αντιμετώπισης σήμερα, άμεσα.
Η συζήτηση περί αντιμετώπισης του δημόσιου χρέους, ανασχεδιασμού των δομών της οικονομίας, λειτουργίας του τραπεζικού συστήματος και της δημόσιας διοίκησης, μπορούν να γίνουν σε ένα μικρό έστω βάθος χρόνου.
Σε προβλήματα, όμως, όπως η ανεργία, η ρευστότητα στην αγορά, η κοινωνική σταθερότητα, οι ρυθμοί ανάπτυξης, πρέπει να δοθούν λύσεις σήμερα.
Το συγκλονιστικότερο και πιο άμεσο πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελληνική κοινωνία είναι η ανεργία. Επίσημα οι άνεργοι ξεπερνούν το 15,5% του ενεργού δυναμικού, δηλαδή κοντά στις 800.000. Στη πραγματικότητα πρέπει να προστεθούν σε αυτούς χιλιάδες που δεν δηλώνονται πλέον ως ενεργό δυναμικό και αυτοί που κάνοντας μερικά ένσημα το μήνα δεν υπολογίζονται ως άνεργοι. Αν συνυπολογίσουμε και αυτούς που εργάζονται με το θεσμό της μερικής απασχόλησης, τότε δυστυχώς η πραγματική ανεργία ξεπερνάει το 20%.
Με την έναρξη του μνημονίου η ίδια η κυβέρνηση, όπως είχε παραδεχτεί ο κος Λοβέρδος τότε, ήξερε ότι θα ξεφύγει η ανεργία. Ως αντιπολίτευση φωνάζαμε για το αδιέξοδο της οικονομικής πολιτικής, αλλά καμία πρωτοβουλία δεν έχει αναληφθεί από την κυβέρνηση ως και σήμερα. Καμία πολιτική στήριξης θέσεων εργασίας, καμία αναπτυξιακή πολιτική, καμία ένεση ρευστότητας στην αγορά.
Εν αντιθέσει οι μειώσεις μισθών σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, η στάση πληρωμών του δημοσίου στο εσωτερικό της χώρας και η υπέρμετρη φορολόγηση, έχουν οδηγήσει τη χώρα σε τρομερή ύφεση και εκτίναξη της ανεργίας.
Η κυβέρνηση οφείλει άμεσα να εξοφλήσει τις υποχρεώσεις της στην εσωτερική ελληνική αγορά, να ακολουθήσει το παράδειγμα της νέας κυβέρνησης της Ιρλανδίας επαναφέροντας τα εισοδήματα των πολιτών στο προηγούμενο επίπεδο, μειώνοντας τις ασφαλιστικές εισφορές και μειώνοντας έτσι το κόστος της επιχείρησης αφενός και αφετέρου να μειώσει τους φορολογικούς συντελεστές, ώστε να επιβιώσουν οι υπάρχουσες επιχειρήσεις και να αναπτυχθούν νέες. Οφείλει να μειώσει τη συνολική φορολογική επιβάρυνση, ώστε να δώσει επιτέλους μια αναπτυξιακή διάσταση στην πολιτική της.
Από εκεί και πέρα, οφείλει να επαναδιαπραγματευτεί τους όρους του μνημονίου μιας και όπως φαίνεται οι στόχοι του είναι αδύνατον να επιτευχθούν. Η κυβέρνηση οφείλει να προσπαθήσει να επαναδιαπραγματευτεί επίσης όλες τις δανειακές της υποχρεώσεις, με στόχο την επιμήκυνση των δανείων με ταυτόχρονη μείωση των επιτοκίων δανεισμού. Αν δεν μειωθούν σοβαρά τα ποσά που δίνουμε σε τόκους, δεν πρόκειται ποτέ να εξέλθουμε από αυτή την κρίση χρέους στην οποία βρεθήκαμε.
Ενδεικτικά, ενώ τον Οκτώβριο του 2009, τα επιτόκια στις εκδόσεις ομολόγων 26 εβδομάδων ήταν 0,59%, στην έκδοση της προηγούμενης εβδομάδας έφτασαν στο 4,8%. Όσο το κόστος δανεισμού αυξάνει, τόσο καθιστά αδύνατη την ύπαρξη πρωτογενών πλεονασμάτων άρα και τη σταδιακή μείωση του τεράστιου δημόσιου χρέους. Επομένως και οι θυσίες των πολιτών πάνε χαμένες.
Η κυβέρνηση οφείλει να σταματήσει τη διπλή γλώσσα, να χαράξει μια ξεκάθαρη πολιτική στο εσωτερικό και εξωτερικό της χώρας. Στο ΠΑΣΟΚ βέβαια πρέπει πρώτα να λύσουν πολλά προβλήματα. Αν είναι σοσιαλιστές ή νεοφιλελεύθεροι, αν είναι υπέρ ή κατά του μνημονίου, αν θέλουν αναδιάρθρωση ή όχι του δημοσίου χρέους, αν πιστεύουν ή όχι στο τραπεζικό σύστημα, αν θέλουν ή όχι να ιδιωτικοποιήσουν τομείς του δημόσιου τομέα, αν θέλουν να αλλάξουν τις δομές της οικονομίας, αν τελικά το ΠΑΣΟΚ θελήσει να συγκρουσθεί με τον παλιό κακό εαυτό του, που οδήγησε τη χώρα στα σημερινά αδιέξοδα.
Αν δεν ξεκαθαρίσει γρήγορα τι ακριβώς σκοπεύει να κάνει, η χώρα, οι πολίτες πρέπει να γνωρίζουν ότι στη Δημοκρατία, δεν υπάρχουν αδιέξοδα. Υπάρχει διέξοδος, υπάρχει σοβαρή εναλλακτική πρόταση, υπεύθυνη, τεκμηριωμένη, κοστολογημένη, υλοποιήσιμη! Είναι η πρόταση της ελπίδας, είναι η πρόταση της Νέας Δημοκρατίας και του Αντώνη Σαμαρά, που θα επικαιροποιηθεί σύντομα στο Ζάππειο II και εγγυάται την ταχύτερη δυνατόν έξοδο από την κρίση με τις μικρότερες δυνατές επιπτώσεις.
Είναι η πρόταση για την ανάπτυξη της Εθνικής μας Οικονομίας, που είναι η μόνη που μπορεί να εγγυηθεί ένα πραγματικά καλύτερο μέλλον για όλους τους Έλληνες πολίτες και την ίδια τη χώρα.
